Nº. 20. - October - 2018 | eus | es | en

Sebastien Garnier y Alice Pittini

Interview with Sebastien Garnier (Innovation and Project Manager) and Alice Pittini (Research Coordinator) of Housing Europe (The European Federation of Public, Cooperative & Social Housing)

The 2008 recession marked a quantitative and qualitative change in the approach and direction of housing policy in almost all EU states. In which member states has a greater slowdown in the programmes to promote subsidized housing and improve access to housing for the poorest sections of the population been detected, after this recession?

As mentioned in our publication "The State of Housing in the EU 2017" (1), the crisis could have been an opportunity to represent a turning point that would demonstrate the importance of investing in the affordable housing sector, in a responsible and non-speculative manner.

However, with few exceptions, in recent years providers of social or affordable housing in Europe have had to deal with fewer public resources and are more dependent on private finance. In countries with a long tradition of social renting the sector has shown more resilience in this crisis (such as Austria and France), but in general, a tendency towards a more residual role of social housing promotion is detected throughout Europe and, in any case, increasingly scarce resources are focused on promoting affordable housing for the poorer population (e.g. in the Netherlands).

However, in countries with little tradition of social housing (Central and Eastern European region) and/or where public finances have been particularly affected by the crisis (e.g. Greece, Ireland, Italy and Portugal), they focus on finding innovative financing models for the promotion of social and affordable housing that also include the necessary social measures.

In a number of countries, the construction of social housing played a countercyclical role after the crisis. Social housing suppliers in Belgium, Austria, France and the United Kingdom managed to increase the annual production of new housing during the period 2005-2015.

However, the new supply of social housing was affected by budget cuts in many countries: e.g. in Italy, the production of public housing was halved between 2005 and 2014, from around 9,000 units per year to 4,600 homes. In Spain, it went from more than 15 thousand homes in 2005 to 2.5 thousand homes in 2014.

Housing associations in Ireland built approximately 1.3 thousand homes in 2005, but only 350 homes in 2014, as a result of a dramatic reduction in state aid.

In the case of the Netherlands, the level of production of new housing by non-profit social housing associations fell from more than 40 thousand units in 2009 to around 20 thousand homes in 2014 as a result of reforms in fiscal restrictions and regulations.

The case of Greece, where the memorandum with the EU forced the closure of its only public social housing agency in exchange for financial aid, is emblematic.

In conclusion, we can observe that the trends that existed before the crisis, aimed at greater austerity and the implementation of reforms in the social or public housing sector that were already detected in many of the European countries, became even more intense as the financial crisis hit.

(1) http://www.housingeurope.eu/resource-1000/the-state-of-housing-in-the-eu-2017

In recent years, which are the most dynamic public agents (State, Regional, Local, etc.) in the promotion of subsidized housing and support for families with fewer resources to access housing?

Economic-financial trends, migratory processes towards cities combined with post-crisis measures that weakened the suppliers of affordable or social housing, are becoming increasingly more visible nowadays, especially in cities.

With some exceptions, national governments in Europe have not taken the necessary responsibilities in terms of housing policy, especially to respond to low-income households.

The repercussions are increasingly felt in the most dynamic large cities where market and speculation pressures are observed with greater intensity.

From our perspective, a new trend is that more and more cities aim to be at the forefront of the struggle for access of decent and affordable housing for all citizens. A recent example is the Declaration within the framework of the United Nations of the alliance of cities for the right to housing led by Barcelona and Paris "Cities for Adequate Housing" (https://citiesforhousing.org/es/).

The Declaration states that "We, the local governments require regulatory and enforcement tools to protect our neighbourhoods from speculation. Furthermore, we need the tools to protect the use of housing as homes for people living in the cities we represent." We observe a rebalancing of competences between national states and local authorities. It is logical. Local governments perceive the problems first, from a closer perspective, and better understand how to design effective solutions to meet people's expectations regarding housing.

On the other hand, it is necessary to understand that strong funding instruments and stable frameworks are needed where action at the regional or national level seems to be the most effective. We see, for example, that the federal state in Germany, under the pressure of the cities, is increasing financial support for social housing previously under the control of the regions.

In this sense, it must be emphasized that EU policies aim to be more coherent with the increasingly crucial role of urban centres. It is for this reason that it has launched an Urban Agenda (including a group dedicated to housing) to see how to strengthen knowledge, financing and European policies in this field . (https://ec.europa.eu/futurium/en/urban-agenda)

To what extent are housing policies promoted in the process of economic reactivation encouraging rental access, compared to purchasing? Likewise, are you backing, to a greater extent, granting aid to families to facilitate access to housing, as opposed to the direct promotion of subsidized housing?

In most countries, with exceptions such as Germany or Switzerland, aid (direct or tax benefits) to access mortgage financing is much more important than aid to access rent.

In countries such as the United Kingdom and the Netherlands, there is a strong increase in the price of housing purchased that is leaving more and more people unable to access housing. Likewise, a growing demand for housing rental is detected, which is required by low- and middle-income segments of the population.

With the exception of Spain where the State is helping more investments in rental housing, especially in subsidized housing, there is no clear trend towards the promotion of subsidized rental housing. But to achieve balanced housing markets it is necessary to regain a greater balance (fiscal and political) between rental and purchase.

Similarly, in Europe, the support policies for the construction of social and subsidized housing have to be rebalanced as well, which, in the context of the crisis, were increasingly oriented towards aid for individuals and families, without being accompanied by the necessary boosts that guarantee an adequate supply of affordable housing (quality and quantity). This approach to housing policy that has prioritized short-term aid can lead to unsustainable fiscal and economic situations.

The report 'The State of Housing in the EU 2017' mentions the case of the United Kingdom where this problem is probably the most significant. Low levels of public investment generated an insufficient stock of affordable housing (rented or owned) while increasing the number of low-income households entitled to aid for rental income.

Around one in three (32%) of all households that requested aid to pay rent corresponded to housing in the free rental market. This situation led to a sharp increase in public spending associated with these benefits in the United Kingdom in recent years. In 2015/16 there were more than 4 million applications for these grants and benefits, adding a total cost of £24.7bn in 2014/15. By comparison, investment in new housing construction in 2014/15 amounted to £5.4bn, which is less than a quarter of the aid mentioned.

With the growing shortage of housing in many European countries, particularly in urban areas that are experiencing rapid population growth, this housing policy model focusing on aid and benefits has become increasingly questioned.

From a medium term perspective for the best design and improvement of the lines of action promoted by the Public Administrations:

In your opinion, what lines of action and concrete measures do you consider could be promoted by the public sector regarding housing in the coming years?

Is it necessary to more clearly back the promotion of subsidized housing in the light of the growing commitment of the Public Administrations to increase direct aid to families?
What states or regional governments do you consider to be applying particularly interesting policies and programmes in backing rentals and access to subsidized housing for the poorest groups?

First, it is difficult to give a relevant response at European level. It depends on many idiosyncratic parameters at national, regional and local levels. The housing challenges and needs differ greatly within Europe.

Yes, it can be said that access to decent and affordable housing is a fundamental right and a powerful tool to strengthen communities, cities and countries, at different levels.

In this sense, providers of social and affordable housing (through its members, Housing Europe represents around 43,000 of them http://www.housingeurope.eu/section-37/about-us) contribute through their housing services to improving the social situation, fighting poverty, demographic challenges, better health and greater comfort of homes, a more effective use of energy, social mobility, and creating neighbourhoods that encourage possibilities and avoid tensions and social problems.

In this way, the minimum effort that can be expected in terms of public policies is for the fundamental role of housing to be recognized, affording it certain significance. For example, each national, regional and local government would have to have a long-term housing strategy based on economic and social needs, to send clear signs to agents (companies and private, public, non-profit organizations, etc.) giving a special role to suppliers devoted to social housing. This is also where organizations such as the Basque Housing Observatory, which is an example to be highlighted, play a very important role.

There are many examples of interesting policies and programmes especially in backing rental and access to subsidized housing for the poorest groups. We should highlight Finland, where they were able to significantly reduce the number of homeless people through the 'Housing First'-Housing First Europe Hub method. Likewise, a guide has been prepared in Spanish on the Housing First method, which is based on the concept that in order to eradicate homelessness, especially for those who need significant levels of support services, we must begin by providing a home as the first, and not the last stage.

In Austria and the Netherlands, the wide diversity of the social housing offer is very effective in responding to the demands of people and families with lower incomes, and at the same time acting effectively at neighbourhood level, guaranteeing a particular social mix. This approach is also being implemented in France.

In Germany, Switzerland and the Nordic countries we can highlight the role of housing cooperatives providing affordable projects from the social, architectural and urban perspective to different population classes and types.

In Eastern Europe, there are several initiatives to launch or further develop the social or affordable housing sector through initiatives at national or local authority level, such as in the Czech Republic.

Finally, a trend in recent years in the light of a lack of public resources is associated with the search for private financing. There are interesting examples of how to attract and access funding sources that aim to receive a certain financial return, but also a social one.

We take this opportunity to mention that it is important to continue exchanging experiences at international level on the different topics related to social housing. It is for this reason that Housing Europe is one of the co-organizers of the 2nd edition of the International Social Housing Festival that will take place in Lyon (France) at the beginning of June 2019.. (https://socialhousingfestival.com/)

Finally, what is your assessment of housing policies in the Basque Country? How do you rate them compared to trends in housing policy in the main EU states and regions?

As we mentioned earlier, we think that the progress made in the Basque Country in housing policies is exemplary. The existence of the Basque Housing Observatory is a model to follow that demonstrates the importance given to this topic.

We also highlight the process of public and participatory consultation for the new Housing Master Plan. It is quite unique in Europe. Another point that should be followed by other countries and regions is its GAZTELAGUN Programme, which helps young people between 23 and 35 years of age to become emancipated. We also see that it is one of the groups facing more and more difficulties in finding housing. This type of programme allows us to help and accompany young people on their journey to access housing and close a generational gap in housing.

We also want to mention that Housing Europe aims to support this type of good practices and organizes its ERHIN contest where the best projects will receive awards in 2019 (more information: http://www.responsiblehousing.eu/).

THANK YOU VERY MUCH FOR YOUR COLLABORATION

(+34) 945 019880/81 | contact | blog Etxebizitza Behatokia

20. zkia. 2018eko Urria |eus | es | en

Sebastien Garnier y Alice Pittini

Sebastien Garnier (Innovation and Project Manager) eta Housing Europeko (The European Federation of Public, Cooperative & Social Housing) Alice Pittiniri (Research Coordinator) elkarrizketa

2018ko atzeraldiak aldaketa kuantitatibo eta kualitatibo bat ekarri zuen Europar Batasuneko estatu gehientsuenetako etxebizitza-politiken ikuspegian eta norabidean. Atzeraldiaren ondoren, zer estatu kidetan antzeman da moteltzerik handiena etxebizitza babestua sustatzeko programetan eta zailtasunik handienak dituzten herritarrek etxebizitza eskuratzeko sustapenetan?

"The State of Housing in the EU 2017" (1) izeneko gure argitalpenak dioen bezala, krisialdia aukera bat izan zitekeen etxebizitza eskuragarrien sektorean era arduratsuan eta ez espekulatiboan inbertitzeko garrantzia azaleratzeko, eta inflexio-puntu bat ekar zezakeen norabide horretan.

Halere, salbuespenak salbuespen, azken urteotan Europako etxebizitza sozialen edo eskuragarrien hornitzaileek baliabide gutxiagorekin jardun behar izan dute, eta finantza pribatuekiko mendekotasun handiagoa izan dute.

Alokairu sozialeko tradizio luzea duten herrialdeetan (Austrian eta Frantzian, adibidez), sektoreak erresilientzia handiagoa erakutsi du, baina, oro har, etxebizitza sozialaren rol mugatuagoaren bidean aurrera egiteko joera antzematen da Europa osoan. Izan ere, gero eta baliabide gutxiago bideratzen dira zailtasunik handienak dituzten herritarrentzako etxebizitza eskuragarria sustatzera (adibidez Herbehereetan).

Halere, etxebizitza sozialeko tradizio txikia duten herrialdeetan (Europako erdialdean eta ekialdean) edo finantza publikoetan krisialdiaren eragin berezia jasan dutenetan (Grezian, Irlandan, Italian eta Portugalen, adibidez), etxebizitza sozial eta eskuragarrien sustapena finantzatzeko —eta neurri sozialak barne hartuko dituzten— eredu berritzaileen bila egin dituzte ahalegin gehienak.

Hainbat herrialdetan, etxebizitza sozialen eraikuntzak eginkizun antiziklikoa jokatu du krisialdiaren ostean. Hala, Belgikako, Austriako, Frantziako eta Erresuma Batuko etxebizitza sozialen sustatzaileek urteko etxebizitzen produkzioa areagotzea lortu zuten 2005etik 2015era bitartean.

Dena den, herrialde askotan, aurrekontu-murrizketek eragina izan dute etxebizitza sozialen eskaintza berrian. Italian, adibidez etxebizitza publikoaren produkzioa erdira jaitsi zen 2005etik 2014ra bitartean, 9.000 etxebizitza ingurutik 4.600 etxebizitzara, hain zuzen. Espainian, 15.000 etxebizitzatik baino gehiagotik 2.500 etxebizitzara jaitsi zen kopurua 2005etik 2014ra.

Irlandako etxebizitza-elkarteek 1.300 etxebizitza eraiki zituzten 2005ean, baina 350 etxebizitza besterik ez 2014an, Estatuaren laguntzetan izandako jaitsiera dramatikoaren ondorioz. Herbeheretan, etxebizitza sozialen arloko irabazi asmorik gabeko elkarteek egindako etxebizitza berrien kopuruak 40.000tik 20.000 ingurura egin zuen behera 2009tik 2014ra, araudian egindako aldaketen eta murrizketa fiskalen ondorioz.

Grezian gertatutakoa ere enblematikoa da: Europar Batasunaren memorandumak behartuta, bertako etxebizitza sozialen agentzia publiko bakarrak ateak itxi egin behar izan zituen, herrialdeak jasotako finantza-laguntzaren ordainetan.

Ondorioz, esan dezakegu krisialdiaren aurretik Europako hainbat herrialdetan antzematen ziren joerak, alegia etxebizitza sozialen edo publikoen sektorean zorroztasun handiagoa eta erreformak, areagotu egin zirela finantza-krisialdia heldu zenean.

(1) http://www.housingeurope.eu/resource-1000/the-state-of-housing-in-the-eu-2017

Azken urteotan, zein dira eragile publikorik dinamikoenak (estatukoak, eskualdekoak, tokikoak…) etxebizitza babestua sustatzeko eta baliabiderik gutxien dituzten familiei etxebizitza eskuratzen laguntzeko orduan?

Ekonomiaren eta finantzen arloko joerak, hirietarako migrazio-prozesuak eta etxebizitza eskuragarri edo sozialen hornitzaileak ahuldu zituzten krisiaren osteko neurriak gero eta agerikoagoak dira gaur egun, batez ere hirietan.

Salbuespenak salbuespen, Europako nazio-gobernuek ez dute beharrezko erantzukizunik hartu etxebizitza-politikaren arloan, batez ere baliabide gutxiko familien beharrei erantzuna emateko.

Horren eraginak gero eta nabariagoak dira hiri handi eta dinamikoetan, non merkatuaren presioak eta espekulazioak gero eta indar handiagoa duten.

Gure ikuspegitik, gero eta hiri gehiago saiatzen dira herritar guztientzako etxebizitza duin eta eskuragarriak eskaintzen, joera berria da hori. Horren adibidea da Etxebizitza-eskubidearen aldeko hirien aliantzaren adierazpena, Nazio Batuen esparruan, Bartzelona eta Paris buru dituena: "Cities for Adequate Housing" (https://citiesforhousing.org/es/).

Adierazpen horrek dioenez, "tokiko gobernuok tresna arautzaileak eta exekutiboak behar ditugu gure auzoak espekulaziotik babesteko eta etxebizitzak hirietan bizi diren pertsonentzat izateko". Nazio-estatuen eta tokiko agintarien arteko eskumenak berrorekatzen ari direla ikusten dugu. Logikoa da. Tokiko gobernuek hautematen dituzte arazoak lehenik, ikuspegi hurbilago batetik. Haiexek ulertzen dute ongien nola diseinatu behar diren konponbide eraginkorrak, jendeak etxebizitzaren arloan dituen itxaropenei erantzuteko.

Bestalde, ulertu beharra dago finantzaketa-tresna sendoak eta esparru egonkorrak behar direla, eta, alde horretatik, badirudi eskualde- edo nazio-mailako jarduketa dela eraginkorrena. Hala, ikus dezakegu, adibidez, Alemaniako estatu federala etxebizitza sozialetarako finantza-euskarria indartzen ari dela, hirien presioaren eraginez. Lehenago, ordea, eskualdeen esku zeuden eskumen horiek.

Zentzu horretan, azpimarratzekoa da Europar Batasunaren politikak gero eta koherenteagoak direla hiriguneek duten gero eta eginkizun erabakigarriagoarekin. Hori dela eta, Hiri Agenda bat plazaratu du Europar Batasunak, baita etxebizitzaz arduratzen den talde bat ere, Europako arlo horretako ezagutza, finantzaketa eta politikak sendotzeko xedez.

Susperraldi ekonomikoaren prozesuan bultzatutako etxebizitza-politikak zenbateraino sustatzen ari dira etxebizitzen alokairua, erosketaren kaltetan? Era berean, hobesten ari da familiei etxebizitza eskuratzeko laguntzak ematea, etxebizitza babestuaren sustapen zuzenaren kaltetan?

Herrialde gehienetan, Alemania edo Suitza kenduta, hipoteka-finantzaketa eskuratzeko laguntzak (zuzenak edo fiskalak) askoz handiagoak dira etxebizitza alokatzeko laguntzak baino.

Erresuma Batuan, Herbehereetan eta beste herrialde batzuetan nabarmen ari da garestitzen erosteko etxebizitzaren prezioa, eta horren ondorioz, gero eta jende gehiago geratzen ari da etxebizitzarik eskuratu gabe. Era berean, etxebizitzak alokatzeko eskaria handitzen ari dela hautematen da, diru-sarrera apalak eta ertainak dituzten herritarrek eskatzen dituztelako.

Espainian izan ezik —bertan, etxebizitzen alokairua laguntzen ari da Estatua neurri handiagoan, batez ere etxebizitza babestuetan— ez da etxebizitza babestuaren alokairua sustatzeko joerarik ikusten. Halere, etxebizitza-merkatu orekatuak lortzeko, behar-beharrezkoa da alokairuaren eta erosketaren arteko oreka (fiskal eta politiko) handiagoa lortzea.

Era berean, Europan ere oreka berreskuratu behar dute etxebizitza soziala eta babestua eraikitzen laguntzeko politikek. Izan ere, politika horiek, krisialdian, pertsona eta familiei laguntzera bideratu ziren, baina haiekin batera ez ziren etxebizitza eskuragarriaren eskaintza egokia (kalitatean eta kantitatean) bermatzeko beharrezko pizgarriak bultzatu. Epe laburrerako laguntzak lehenetsi dituen etxebizitza-politikaren ikuspegi horrek egoera eutsiezinak ekar ditzake arlo fiskalean eta ekonomikoan.

'The State of Housing in the EU 2017' txostenak Erresuma Batuaren kasua aipatzen du, bertan arazo hori, agian, inon baino esanguratsuagoa baita: inbertsio publikoaren maila apalak etxebizitza eskuragarrien parke (alokairukoa zein jabetzakoa) txikiegia sorrarazi zuen, alokairuko errentak ordaintzeko laguntzak jasotzeko eskubidea zuten diru-sarrera txikiko familien kopuruak gora egiten zuen bitartean.

Alokairua ordaintzeko laguntzak eskatzen zituzten hiru familiatik bat (% 32) alokairu libreko merkatuko etxebizitzetan bizi zen. Egoera horrek nabarmen igoarazi zuen prestazio horiei lotutako gastu publikoa Erresuma Batuan azken urteotan. Hala, 2015-16an, horrelako laguntza eta prestazioen eskariak 4 milioi baino gehiago izan ziren, eta gastua guztira 24.700 milioi liberakoa izan zen 2014-15ean. Kopuru horrekin alderatuta, etxebizitza berriak eraikitzeko inbertsioa 5.400 milioi liberakoa izan zen 2014-15ean, hau da, aipatutako diru-laguntzen zenbatekoaren laurdena baino gutxiago.

Etxebizitzak gero eta urriagoak dira Europako herrialde askotan, batez ere hiriguneetan, gune horietan azkar handitzen ari baita biztanleria. Gauzak horrela, laguntza eta prestazioetan oinarritutako etxebizitza-politiken eredu hori kolokan jartzen hasi da.

Epe ertaineko ikuspegi batetik, herri-administrazioek bultzatutako jarduera-ildoak hobeto diseinatu eta gauzatzeko:

Zein dira, zure ustez, sektore publikoak etxebizitzaren arloan datozen urteetan bultzatu beharko lituzkeen jarduera-ildo eta neurri zehatzak?

Etxebizitza babestua sustatu behar da argi eta garbi, herri-administrazioek familientzako laguntza zuzenak handitzeko egiten duten apustuaren kaltetan?

Zer estatu edo eskualde-gobernu ari dira politika eta programa bereziki interesgarriak aplikatzen, zure iritzian, alokairua sustatzeko eta zailtasunik handienak dituzten herritarrek etxebizitza babestua eskuratzeko?

Lehenbizi, zaila da Europa mailako erantzun egokia ematea. Idiosinkrasiari lotutako nazioko, eskualdeko eta tokiko parametro askoren mende dago. Etxebizitzaren arloko erronkak eta premiak oso ezberdinak dira Europaren barruan.

Esan daiteke etxebizitza duina eta egokia eskuratzea funtsezko eskubidea dela, baita tresna indartsua ere komunitateak, hiriak eta herrialdeak indartzeko. Zentzu horretan, etxebizitza sozial eta eskuragarrien hornitzaileek —haietatik 43.000 Housing Europek ordezkatzen ditu (http://www.housingeurope.eu/section-37/about-us)— beren etxebizitza-zerbitzuen bidez laguntzen dute egoera soziala hobetzen, pobreziari eta erronka demografikoei aurre egiten, etxebizitzen osasuna eta erosotasuna hobetzen, energia eraginkortasun handiagoz erabiltzen eta mugikortasun soziala bideratzen, baita guztiontzako aukerak sustatu eta tentsioak eta arazo sozialak eragotziko dituzten auzo egokiagoak sortzen ere.

Hortaz, politika publikoen arloan espero daitekeen gutxieneko ahalegina da etxebizitzaren funtsezko rola onartzea eta nolabaiteko garrantzia ematea. Adibidez, nazioko, eskualdeko eta tokiko gobernu bakoitzak epe luzerako etxebizitza-estrategia bat izan beharko luke, premia ekonomiko eta sozialetan oinarritua, eragileei (enpresa eta erakunde pribatuei, publikoei, irabazi asmorik gabekoei eta abarri) seinale argiak bidaltzeko, etxebizitza sozialetan diharduten hornitzaileei eginkizun berezia aitortuz. Horretan oso zeregin garrantzitsua dute Etxebizitzaren Euskal Behatokiak —azpimarratzeko moduko eredua da— eta antzeko erakundeek.

Hainbat eta hainbat politika eta programa interesgarri daude alokairua eta zailtasunik handienak dituztenentzako etxebizitza babestua sustatzeko. Alde horretatik azpimarratzekoa da Finlandia, non etxebizitzarik gabeko pertsonen kopurua nabarmen murriztu baitzuten 'Housing First'-Housing First Europe Hub metodoaren bidez. Ildo horretan, Housing First metodoari buruzko gidaliburua argitaratu da gaztelaniaz. Hona hemen oinarrizko kontzeptua: etxebizitzarik gabeko jenderik ez egoteko, batez ere laguntza-zerbitzuen laguntza handia behar dutenen artean, lehen etapa, eta ez azkena, etxebizitza eskuratzea da.

Austrian eta Herbehereetan, etxebizitza sozialen askotariko eskaintza oso eraginkorra da diru-sarrerarik txikienak dituzten pertsona eta familien eskariari erantzuteko, eta, aldi berean, auzoetan eraginkortasunez jarduteko, nolabaiteko aniztasun soziala bermatze aldera. Frantzian ere nagusitzen ari da ikuspegi hori.

Alemanian, Suitzan eta Europa iparraldeko herrialdeetan, azpimarratzekoa da etxebizitza-kooperatiben zeregina, proiektu eskuragarriak eskaintzen baitituzte ikuspegi sozialetik, arkitektonikotik eta urbanotik klase eta mota ezberdinetako herritarrentzat.

Europako ekialdean, hainbat ekimen jarri dira abian etxebizitza sozialak edo eskuragarriak plazaratu edo garatzeko, nazioko edo tokiko ekimenen bidez, esate baterako Txekiar Errepublikan.

Azkenik, baliabide publikorik ezean, finantzaketa pribatua bilatzea da azken urteetan indartzen ari den joera. Nolabaiteko itzulkin finantzarioa, baina baita soziala ere, lortu nahi duten finantzaketa-iturriak erakarri eta eskuratzeko adibide interesgarriak daude.

Aprobetxatuko dugu esateko garrantzi handikoa dela etxebizitza sozialari lotutako gai guztiei buruzko esperientziak nazioartean partekatzen jarraitzea. Hori dela eta, 2019ko ekainaren hasieran Lyonen (Frantzia) izango den International Social Housing Festival ekitaldiaren 2. edizioaren antolatzaileetako bat da Housing Europe. (https://socialhousingfestival.com/)

Azkenik, zer iruditzen zaizkizu Euskadiko etxebizitza-politikak? Nolakoak dira Europar Batasuneko estatu eta eskualde nagusietako etxebizitza-politiken arloko joera nagusiekin alderatuta?

Lehenago esan dugun bezala, eredugarriak dira Euskadin etxebizitza-politiken arloan egindako aurrerapenak. Etxebizitzaren Euskal Behatokia jarraitu beharreko eredua da, agerian jartzen baitu zenbateko garrantzia ematen zaion gaiari.

Horrez gain, Etxebizitza Plan Zuzentzaile berrirako partaidetzako kontsulta publikoaren prozesua ere azpimarratu behar dugu. Nahiko berezia da Europan. Beste herrialde eta eskualde batzuek jarraitu beharko luketen beste gai bat GAZTELAGUN programa da, 23 eta 35 urte bitarteko gazteen emantzipazioa errazteko programa. Ikusi dugunez, etxebizitza aurkitzeko gero eta zailtasun handiagoak dituen beste talde bat da hori. Programa horrek lagundu egiten die gazteei etxebizitza eskuratzeko ibilbidean, eta belaunaldien arteko arraila ixten du arlo horretan.

Azkenik, aipatu nahi nuke Housing Europek horrelako jardunbide egokiak bultzatu nahi dituela, eta horretarako ERHIN lehiaketa antolatzen duela, 2019an proiekturik onenak saritzeko: http://www.responsiblehousing.eu/).

MILA ESKER ZURE LAGUNTZAGATIK

(+34) 945 019880/81 | harremana | blog Etxebizitza Behatokia